تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

فقط به خاطر امام علی (ع)

جنگ که شروع شد، عضو جهاد شدم و از طرف جهاد به جبهه رفتم. یکی از دوستان که در جهاد سمنان خدمت می کرد، مسئول بردن اسرا بود. از او پرسیدم:

چطور اسیرها را می برید که به این سرعت بر می گردید؟!

با تعجب نگاهم کرد و گفت: چطور ندارد! قسمتی از راه را که رفتم، در مقری مشخص اسرا را تحویل ماشین دیگری می دهم و بر می گردم.

گفتم: فکر می کردم خودت آنها را تا محل نگهداری اسرا می بری و با سرعت بر می گردی!

خندید و گفت: نه کار یک نفر نیست.

از نحوه رفتار آنها با اسرا پرسیدم. گفت:

گاهی اوقات بچه ها از سر ناراحتی با آنها بد برخورد می کنند مثلا یک روز که دوستی برای سوار کردن اسرا به من کمک می کرد، چنان با خشونت با آنها رفتار می کرد که صدای یکی از آنها بلند شد. آن اسیر که کمی فارسی بلد بود گفت: به خاطر امام علی (ع) با ما این گونه برخورد نکنید، مگر شما شیعه علی نیستید! یادتان رفته آن حضرت با دشمنانش چگونه برخورد می کرد؟! صدام ما را مجبور به جنگ کرد، شما رحم کنید، به خاطر حضرت علی (ع) ما را اذیت نکنید!

دوست سمنانی ادامه داد:

رزمنده ای که با اسرا بد برخورد می کرد، با شنیدن نام مبارک حضرت علی (ع) آرام شد و در حالی که اشک می ریخت با متانت و آرامش اسرا را کمک کرد تا سوار ماشین شوند. بعد از آن روز دیگر ندیدم با اسرا بد برخورد کند و همیشه سعی می کرد در هر شرایطی بر اعصاب خود مسلط باشد.

جهاد از جمله ارگان هایی بود که حضورش هم قبل از عملیات و هم بعد از عملیات ضروری بود. بچه ها در کارهای مختلفی شرکت می کردند و هرگز نشنیدم کسی از سختی کار گلایه و شکایت کند. تعداد زیادی از بچه های جهاد زخمی و شهید شدند. گروهی به اسارت بعثی ها در آمدند.

روزی که من مجروح شدم، یک روز سرد برفی بود. وقتی برای نماز بیدار شدم، هوا به قدری تاریک بود که هیچ چیز را نمی شد تشخیص داد. من مثل روزهای دیگر رفتم کنار رودخانه و وضو گرفتم. تشنه بودم و کمی هم آب نوشیدم. اما احساس کردن مزه آب تلخ شده است. شاید تنها به اندازه یک کف دست آب خوردم اما تاثیر مواد شیمیایی که آب را آلوده کرده بود، به قدری زیاد بود که من شیمیایی شدم.

بعدا فهمیدم شب قبل دشمن منطقه را بمباران شیمیایی کرده و تمام آب ها آغشته به مواد شیمیایی کشنده شده اند.

تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

حضور در مراسم عزاداري خود

در زمان عمليات كربلاي 5، من در منطقه جنوب مكانيك دستگاه سنگين بودم. يك روز در قرارگاه مشغول تعمير آمبولانس بودم كه حاجي كاظمي با يك جعبه شيريني وارد قرارگاه شد. جريان شيريني را كه پرسيدم، گفت: ‹‹ بعضي از بچه ها به نيت شهادت، مرتب شيريني پخش كردند، ولي نصيب شان نشد. حالا من مي خواهم امتحان كنم، شايد شانسم بهتر باشد.››

حاجي لحظه اي كه داشت شيريني به بچه ها تعارف مي كرد، رو به من كرد و گفت : ‹‹آقاي حسن پور! با اينكه ما همسفر هستيم، ولي هنوز اسم كوچك شما را نمي دانم.››

گفتم : ‹‹اسمم مهدي است، كوچيك شما!›› جعبه شيريني را جلويم گرفت و گفت : ‹‹بخور مهدي جان! دعا كن نذرم قبول شود.››

شهيد عسكري كه كنار ما بود، به حاجي گفت : ‹‹حاجي لباس هايتان آغشته به مواد شيميايي است؛ اذيت مي شويد. لباس ها را عوض كنيد.››

حاجي گفت : ‹‹مي خواهم با همين لباس شهيد شوم. اين لباس ها شاهد و گواه خوبي هستند!››

شيريني را كه خورديم، من به طرف آمبولانس رفتم. آمبولانس كه روشن شد، صداي هواپيماهاي دشمن را شنيدم. درست روي قرارگاه، بمب خوشه اي ريخته بود و همه بچه ها به شهادت رسيده بودند، از جمله؛ عرب نژاد، شاهرخي و تعدادي از بچه هاي خانوك.

خبر بمباران قرارگاه، به شهر ما ؛ يعني خانوك رسيده بود، اما چون تلفني در دسترسم نبود، نتوانسته بودم خبر سلامت خودم را به خانواده بدهم . براي همين وقتي براي مرخصي به خانوك رفتم، همه از سلامت من تعجب كردند. چون فكر مي كردند من هم با محمد حسيبي و شيخ شجاعي شهيد شده ام. آنها در حال تدارك مراسم دعا و عزاداري بودند كه با ديدن من غافلگير شدند. من در حالي كه مي خنديدم، گفتم : ‹‹خوب شد، آمدم و در مراسم عزاداري خود شركت كردم. حالا هر وقت كه بميرم، مي فهمم بعد از مرگم چه خواهد شد!››

مجروح شدن من هم داستاني دارد. در جزيره مجنون بوديم و با تعدادي از بچه هاي جهاد مي خواستيد يك غلتك را به پشت خط منتقل كنيم، اما ديد نداشتيم و مشكل بود. سربازي ارتشي آنجا بود و گفت : ‹‹به محض اينكه شما دكل را كمي بالا ببريد. اينجا را بمباران مي كنند.››

ما قبول نكرديم و گفتيم هيچ راهي جز اين نداريم. حرف برادر ارتشي درست از آب درآمد و به محض اينكه ما دكل را بالا برديم، آنجا را زير رگبار و گلوله گرفتند.

من كه مجروح شده بودم، اصلاً نمي توانستم حركت كنم. مجبور بودم به عقب برگردم. بايد سعي مي كردم. چون بقيه بچه ها هم مجروح شده بودند. كسي براي كمك به من نمي توانست كاري بكند. شروع كردم به ‹‹يا حسين›› گفتن. با ‹‹يا حسين›› سوم از جا بلند شدم و به سمت مقر برگشتم.

اولين باري كه رفتم خط، سرويس كار بودم. مدت زيادي بود كه به مرخصي نرفته بودم. يكي از دوستان به نام سيد محمد موسوي پور كه فكر مي كرد دلم براي خانه تنگ شده، گفت : ‹‹من دارم مي روم پيش حاجي كارنما، تو هم اگر مي خواهي به مرخصي بروي، نامه اي بنويس كه يكي از فاميل هايت فوت شده و مي خواهي چند روزي مرخصي بگيري!›› من هم قبول كردم و نامه اي نوشتم. وقتي سيد نامه را به حاجي كارنما داده بود، حاجي بعد از خواندن نامه گفته بود: ‹‹مانعي ندارد››، مي تواند همان جا بماند تا بعد.››

سيد محمد پيش من برگشت و گفت : ‹‹مگر چي نوشتي كه حاجي گفت مي تواني بماني؟! گفتم: ‹‹آقاجان! دلم براي بچه ها تنگ مي شود، نمي خواهم برگردم، گرفتي؟!››

و به اين ترتيب برگشتم سر پست و تا مدتي به مرخصي نرفتم.

تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

تير آخر

"يا علي برادرها اين هم خرمشهر. از حالا شما هستيد و غيرت‌تان. با يك يا حسين وارد خرمشهر شده‌ايم. يا علي ي ي ...". همه جا آتش بود و گلوله. مصطفي كه فاصله‌اي دويست متري را يك نفس رو به خرمشهر دويده بود. در پشت كپه‌اي خاك پناه گرفت. كوله را كه تنها يك موشك آرپي‌جي در آن باقي مانده بود، از روي شانه برداشت. زخم تركشي كه چند ماه قبل مجروحش كرده بود، تير كشيد. آخرين موشك را توي آرپي‌جي جا زد. نفس عميقي كشيد. دهان و ريه‌هايش پر شد از بوي باروت و بوي دود. دمي پلك‌ها را بر هم نهاد. از انفجارهاي پر شمار دور و نزديك، احساس مي‌كرد. هر دقيقه هزار گلوله و تركش از بالاي سرش عبور مي‌كند. لحظه‌اي گردن كشيد. از آنجا، نخل‌ها و خانه‌هاي خرمشهر را بهتر مي‌توانست ببيند. باز هم شنيد كسي مي‌گفت: "به ياري خدا تا چند ساعت ديگر مسجد جامع، دوباره مقر سپاه اسلام است". سربرگرداند رو به نيروهاي پشت سرش. بچه‌ها، از ميان آتش انفجارها و گلوله‌ها، قدم به قدم مشغول پيشروي بودند. "يا علي... نگاه به اين آتش پر حجم‌شان نكنيد. دشمن كارش تمام است. اين نفس‌هاي آخرش است. ما بايد با مقاومت و خون خودمان، دل امام عزيز را شاد كنيم. وطن فروش‌ها هم كور خوانده‌اند. خرمشهر، شهر عشق است. تا ساعتي ديگر خونين شهر را آزاد مي‌كنيم...".

خمپاره‌اي در همان نزديكي منفجر شد هر چند نمي‌دانست چه كسي با آن صداي رسايش به نيروها روحيه مي‌دهد و بچه‌ها را به پيشروي و مقاومت بيشتر مي‌خواند، اما مطمئن بود. همة بچه‌ها براي ورود به خونين شهر، لحظه شماري مي‌كنند. در جواب منادي توي دلش گفت: "من هم لحظة اعزام قول داده‌ام تا فتح خرمشهر، پا به پاي شما باشم". همان زمان به خاطرش رسيد پيش از اعزام، كسي به طعنه گفته بود: "مصطفي با دست خالي مي‌خواهي بروي خرمشهر را فتح بكني؟". گلولة تير مستقيم تفنگ صد و شش، با صداي همراه و همزمانش، از بالاي سرش گذشت. دوباره از بوي باروت و بوي دوده نفس كشيد. آرپي‌جي مسلح را روي شانه قرار داد. رگبار گلوله‌ها، همانطور بي‌وقفه از بالاي سر و اطرافش، فش فش كنان مي‌گذشت. اگر مي‌خواست صبر كند تا گلوله‌هاي دشمن تمام شود، هرگز فرصت شليك تير آخر را پيدا نمي‌كرد. تصميم نهايي‌اش را گرفته بود. بدون هراس و با تبسمي بر لب و با دقت، جبهة مقابل را نگاه كرد. جيپ عراقي، با تفنگ صد و شش، براي شليك بعدي از پشت خاكريز بالا آمده بود. آرپي‌جي را روبه هدف نشانه رفت. همة حواسش به حركت جيپ بود و اينكه نبايد فرصت را از دست بدهد. ماشه را فشرد با رها شدن موشك، شكمش سوخت. اما تا زمان اصابت تيرش به هدف، هيچ پلكي هم نزد. وقتي انفجار و زبانه آتش موشك از روي جيپ صد و شش به آسمان برخاست. با خود گفت: "يك قدم به خرمشهر نزديك‌تر شديم". نگاهش افتاد به خوني كه از شكمش بيرون مي‌زد. دست گذاشت روي شكمش و با خود گفت: "زخم اين تير هم مانند زخم آن تركش عمليات قبل، يك روز خوب مي‌شود. اما زخم زبان آن منافق، هرگز خوب نخواهد شد." كم‌كم چشم‌هايش سياهي رفت. روي كپة خاك رو به خونين شهر افتاد. همة سعي و تلاشش اين بود تا وقتي رمقي در بدن دارد. نگاهش رو به شهر عشقش باشد. از تماشاي دود و آتشي كه از جيپ دشمن برمي‌خواست، خوشحال بود كه آخرين تيرش به خطا نرفته است. دمي بعد دوباره چشم‌هايش سياهي رفت. حرف‌هاي درهم برهم اطرافيانش را به سختي مي‌شنيد: "كسي اين برادر را مي‌شناسد؟! يكي جواب داد: "نزديك يک ساعت است خون‌ريزي دارد. كمك‌هاي اوليه هم كفايت نكرده با اين حجم آتش، كاري هم نمي‌توانيم برايش بكنيم". مصطفي كاملا به هوش آمده بود. فكر كرد مي‌تواند يك سنگر جلوتر برود تا چند قدم بيشتر به خرمشهر نزديك باشد. همينكه سر برداشت، با تيري كه در پيشانيش نشست، خودش را بر فراز مسجد جامع ديد.

محمد فشنگ گذاري خشاب بعدي را شروع كرد و گفت: "البته لرزيدن دو نوع داريم. يك جورش بخاطر احساس سرماست. نوع دومش هم مي‌تواند از سر ترس باشد." همان دم، بسيجي ميانسالي از سنگر بيرون آمد و تيري هوايي شليك كرد. مقدم بي‌اراده از جايش پريد. محمد با خنده گفت: "مثلا همين ترس و لرزي از اين نوع كه گاهي آدم را تا اين حد مي‌لرزاند!". مقدم به روي خودش نياورد و پرسيد: "آقاي هواشناس مي‌تواني هواي منطقه را هم مثل هواي تهران حدث بزني؟". محمد خشاب پر شدة بعدي را هم گذاشت توي كوله. چفيه را از روي زمين برداشت و توي هوا تكاند و انداخت روي شانه‌اش و جواب داد: " همينطور كه مي‌بيني فعلا صاف و آرام است. اما تا ساعتي ديگر، گرد و خاكي و همراه با بارش تير و تركش". مقدم روبروي محمد نشست و خيره شد به چهرة او و گفت: "آتش يا تركش؟". محمد با نگاه عميقي به چهرة مقدم دست گذاشت روي قلب خودش و جواب داد: "تركش". پس از يك ساعت راهپيمايي در تاريكي، آرامش نيمه شبي به هم خورده بود. همه جا غرق در آتش و انفجار و تركش بود. گلوله‌اي در همان حوالي منفجر شد. زوزة تركش‌هاي ريز و درشت كه افتاد. مقدم از جا برخاست و از پشت دود و گرد و خاك، كسي را افتاده ديد. قدمي به عقب برگشت. خم شد و چهرة محمد را شناخت كه از درد به خود مي‌پيچيد و دست روي قلب گذاشته بود و از لاي انگشت‌هايش خون بيرون مي‌زد.

تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

زير باران خيس نشدم

سال 1361 وارد جهاد سازندگي شدم. سال بعد به جبهه اعزام شده و در گروه تخريب به فعاليت پرداختم. در عمليات بدر كار حمل خوراك و وسايل مورد نياز رزمندگان را به عهده گرفتم.

به فرمان آقاي رشيدي محموله اي را به بستان رساندم و در حين برگشتن، ماشينم را با كمپرسي تعويض كرده و مسئوليت حمل خاك براي ساختن سنگر را عهده دار شدم. در راه برگشت، شدت بمباران هواپيماهاي دشمن خيلي زياد شده بود.

با اينكه تعداد گلوله هاي دشمن خيلي زياد بود و به فاصله زماني كوتاهي روي جاده مي ريختند، اما نمي دانم چرا هيچ كدام به ماشين من اصابت نكرد. انگار نيرويي نامرئي از ماشين محافظت مي كرد. برايم خيلي عجيب بود. دقيقاً مثل اين بود كه زير باران راه بروي، ولي خيس نشوي!

قبل از پذيرش قطعنامه، جهاد سازندگي سيرجان به طور موقت تعطيل شد و تمام نيروها را به جبهه فرستادند، اما بعد از پذيرش قطعنامه، مسئول قرارگاه گفت: ‹‹ما در اين شرايط تنها به رزمنده احتياج داريم، بقيه مي توانند برگردند.››

اما هيچ كس برنگشت. تمام تمام بچه هاي جهاد سازندگي ماندند.

تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

پای چپم گم شد

به دستور آقای کارنما مجبور بودم در مقر بمانم، اما بعد از گذشت دو هفته آن قدر اصرار کردم تا راضی شدند مرا به خط اعزام کنند. به عنوان امدادگر رفتم شلمچه.

در یکی از عملیات ها گلوی یکی از بچه ها ترکش خورده بود و حالش خیلی وخیم بود. دو نفر دیگ هم به شدت زخمی شده بودند. آنها را سوار آمبولانس کرده و با راننده آمبولانس به عقب برگشتیم. جاده باریک بود و آتش دشمن شدید.

سر یکی از مجروحان روی پای من بود و خونی که از او روی شلوار من می ریخت، به شکل قلب کوچکی روی شلوارم نقش بسته بود و من احساس می کردم با قلم مو کسی آن را نقاشی کرده است. دلم نمی خواست خون را از لباسم پاک کنم.

می خواستم هر لحظه آن را می بینم، به یاد آن رزمنده بیفتم که در سخت ترین شرایط هم غیر از ذکر خدا چیزی نمی گفت. او ذکر می گفت و اظهار شرمندگی می کرد که به واسطه مجروحیت نمی تواند در عملیات بعدی شرکت کند.

تاریخ : دو شنبه 22 / 4 / 1392

ساعت 9:22
توسط : یا مهدی

آخرين وصيت نامه

بعد از اتمام عملیات بدر، یک گروه شناسایی 9 نفره تشکیل دادیم و رفتیم برای شناسایی منطقه. بولدوزری از عراقی ها جا مانده بود. بولدوزر خراب بود و بچه ها نمی توانستند آن را راه بیاندازند. من که در تعمیرکاری کمی سررشته داشتم، خیلی سریع عیب آن را تشخیص دادم و درستش کردم. لحظه ای که می خواستم بولدوزر را روشن کنم، یکی از نیروها آمد کنارم و گفت:

اجازه می دهی کنارت بنشینم، می خواهم ببینم ماشین غنیمتی سوار شدن چه لذتی دارد!

گفتم: نه بفرمایید با بقیه بروید!

ناراحت شد و می خواست برگردد که صدایش زدم و گفتم:

ای بابا! چرا این قدر زود باورید، بیا بالا که وقت تنگ است!

با خوشحالی سوار بولدوزر شد و من راه افتادم. هنوز فاصله زیادی طی نکرده بودیم که عراقی ها خمپاره زدند. من به سختی مجروح شدم و آن عزیز مشهدی به شهادت رسید. تا مدت ها لبخند دلنشین او از خاطرم دور نمی شد. مرا به یکی از بیمارستان های تهران اعزام کردند.

در بیمارستان اسماعیل کمالی آمد کنار تختم و گفت: کاری داری که بتوانم برایت انجام دهم؟

گفتم: می خواهم وصیت کنم.

خندید و گفت: به شرطی که ما را ضایع نکنی! وصیت کن، شهادتین را بگو و تمام ...

در حالی که قیافه ای کاملا جدی به خود گرفته بودم، آدرس خانه مان را روی کاغذی نوشتم و به او دادم و گفتم: سعی کن خیلی زود وصیتم را به خانواده ام برسانی!

کمالی رفت و مدتی بعد نامه را به خانواده ام رساند. آنها که از وضعیتم مطلع شده بودند برای دیدنم به تهران آمدند و مرا با خود به کرمان بردند.

قبل از شروع عملیات کربلای چهار، دوباره عازم جهاد با بعثی ها شدم. وصیت نامه ای نوشتم و به دست محرم رازم، اسماعیل کمالی دادم. خندید و وصیت نامه را گرفت. می دانستم چرا می خنند، چون وصیت نامه اولم را به او داده بودم تا بمیرم، اما اتفاقی برایم نیفتاده بود. این بار چیزی نگفت و من که از نگاهش حرف هایش را می خواندم، گفتم: قول می دهم این آخرین وصیت نامه ای باشد که می نویسم!

بعد با او خداحافظی کردم و عازم عملیات شدم.

من در آن عملیات زخمی شدم اما اسماعیل کمالی که هرگز حرفی از وصیت نامه نمی زد، به شهادت رسید. باورش سخت بود. من همیشه آماده شهادت بودم و وصیت نامه می نوشتم اما او شهید شده بود! وقتی جسدش را تحویل گرفتم هنوز وصیت نامه ام در جیب بغلش بود او را در آغوش کشیدم و ساعت ها گریستم.